وقتی بیمار با تشخیص دیستروفی عضلانی دوشن به فیزیوتراپی مراجعه کرد، این بیمار گزینه مناسبی برای فیزیوتراپی با هدف کاهش سرعت ضعف ماهیچه ای، محدودیت حرکتی مفصل و حفظ استقلال حرکتی است. مشکلات بیمار دیستروفی عضلانی دوشن به این شرح است:

جلسات درمان دیستروفی عضلانی دوشن، در کلینیک فیزیوتراپی یک بار در هفته انجام می شود. همچنین برای جلوگیری از خستگی بیمار برای جلسات فیزیوتراپی، اقدامات درمانی در جلسات کوتاه برگزار می شود.

تمرینات کششی

در این مرحله، تمرکز بر روی کشش اندام تحتانی خواهد بود و با پیشرفت بیماری، تمرکز روی اندام فوقانی تغییر می کند. همچنین، در طول جلسات فیزیوتراپی دیستروفی عضلانی دوشن، محدودیت ها در دامنه حرکت در مفاصل دیگر کنترل می شود. در این تمرینات تمرکز بر روی کشش مچ پا ، کشش زانو و خم کردن آن و همچنین کشش عضلات ران است. هنگامی که درمان دیستروفی عضلانی دوشن توسط فیزیوتراپیست انجام می شود، ممکن است از تکنیک های دستی شامل کشش، تحرکات مفصلی و تکنیک های آزاد سازی عضلانی استفاده شود.

تمرینات تعادلی

تمرینات تعادلی بر تعادل ایستا و پویا متمرکز است. بیمار دیستروفی عضلانی دوشن در تمرینات مختلف تعادل ایستا در حالت های مختلف مشارکت می کند. همچنین این تمرینات، شامل تمرین متداول پیاده روی برای انجام فعالیت های روزانه خواهد بود. تمرینات تعادلی بیمار، طی جلسات هفتگی در کلینیک فیزیوتراپی انجام می شود.

تمرینات تحرکی

تمرینات مربوط به تحرک در فیزیوتراپی دیستروفی عضلانی دوشن ممکن است شامل تمرین تغییر جهت و تغییر سرعت حرکت به منظور نیازهای فعالیت های روزانه باشد. تمرینات مربوط به تحرک همچنین شامل تمرینات راه رفتن و حمل اشیاء است.

تمرینات تنفسی

با پیشرفت بیماری دیستروفی عضلانی دوشن، بیمار دچار ضعف در عضلات تنفسی می شود و در نتیجه خطر عفونت ریه نیز افزایش پیدا کرده و عملکرد ریه کاهش می یابد. بیمار، تمرینات عضلانی تنفسی و همچنین روش های تنفس عمیق دیافراگم را در کلینیک فیزیوتراپی آموزش می بیند. در فیزیوتراپی دیستروفی عضلانی دوشن، فیزیوتراپیست برای حفظ عملکرد تنفسی بیمار و جلوگیری از کاهش حجم کل ریه بیمار تمریناتی را اجرا می کند. مشخص شده است که استفاده از آموزش های اولیه تنفسی باعث افزایش کیفیت زندگی و کاهش عوارض تنفسی در مراحل بعدی زندگی می شود.

در فیزیوتراپی دیستروفی عضلانی دوشن (Duchenne muscular dystrophy) بیمار طرز استفاده از ارتز (Orthosis) را نیز آموزش می بیند. ارتزها ابزاری برای کمک به حرکت برای بیماران هستند که شامل ارتزهای زانو، مچ پا، پا و … می شود.

ارتز ها برای بیمار دیستروفی عضلانی دوشن از پیشرفت رشد انقباضات عضلانی جلوگیری کرده و بعد از عمل جراحی، ابزاری حمایتی برای بیمار است. این ابزار ها به تحمل وزن توسط عضلات کمک می کنند. همچنین با پیشرفت بیماری استفاده از واکر و صندلی چرخدار انجام می شود. استفاده از واکر و صندلی چرخدار در صورت طی مسافت طولانی برای بیمار مفید است.

به طور کلی بروز بیماری دیستروفی عضلانی دوشن (DMD)، برای هر خانواده ای می تواند یک وضعیت سخت و دشوار باشد. با این حال، آگاهی از بیماری و ارائه مراقبت هایی با کیفیت بالا و فیزیوتراپی دیستروفی عضلانی دوشن می تواند باعث بازگشت بیمار به زندگی شده و همچنین مشوق بیمار برای فعالیت هایی که با دشواری همراه بود، باشد. مراقبت هایی با کیفیت بالا برای دیستروفی عضلانی دوشن شامل مراقبت های روحی، آموزشی و فیزیوتراپی تخصصی می باشد.